Telefon

[olivier 636]

Byłem wściekły. Miała wyjść tylko na chwilę a nie ma Jej już prawie od dwóch godzin. Byliśmy sami i przecież mieliśmy jakieś plany... Wykręcałem jej numer już kilka razy ale, nie odbierała. Wreszcie kolejny raz po piątym dzwonku udało się. Już miałem wyładować swoja złość, ale po drugiej stronie ktoś odezwał się niskim głębokim męskim głosem:

- "Tak, słucham...".

Zamurowało mnie. Jakiś facet ma telefon mojej żony. Co się może dziać? W tle słyszałem jakieś odgłosy, ale nie mogłem ich zidentyfikować?

_-"Czyyyy... mogę rozmawiać z Anią, moją żoną?" - wydukałem. Głos jakby się lekko zawahał.

- "Ania jest teraz hmmm... zajęta"

- "A czy nie może podejść chwilę" - powiedziałem zbity z tropu.

- " Nie może, bo leży" - głos stal się już pewniejszy i lekko ironiczny.

- "A czy może Pan podać jej telefon?"

- " Nie mogę bo ręce ma zajęte" - głos najwyraźniej się ze mną drażnił. _

-"To może Pan przytrzyma telefon żebyśmy mogli porozmawiać"

- " To się nie uda" - dodał śmiejąc się lekko - "bo Ona...Ona na razie też nie może mówić. Ale jak chcesz to możesz jej posłuchać".

Głos zrobił chyba kilka kroków, bo dźwięki tła stawały się coraz głośniejsze i rozpoznawalne. Rytmiczne uderzenia jak klaskanie i jęk. Jej jęk! Skąd wiedziałem, że Jej? Nie wiem. Raczej czułem intuicyjnie, bo takiej Jej nigdy nie słyszałem.

Głos odezwał się znowu:

- "Słyszysz? -  i nie czekając na odpowiedź dodał jakby podsumowując całą te sytuację: - " możesz sobie tylko posłuchać, bo tak będzie jeszcze przez kilka godzin drogi rogaczu!"

[przebudzony 8]

gęste i mroczne,  fajny motyw - niezły wstęp do dłuższego opowiadania