Przysposobienie i wychowanie chłopca

[freemode 44]

W dniu 21.11.2022 o 14:27, Fleur pisze:

Konsensualność i świadomość siebie i granic, w których będziemy operować - tego na co się godzimy w przyszłości, tego że co może się stać, tego co może pójść nie tak i co wówczas, czy akceptujemy to, jak się z tym czujemy? Czy damy radę?

Przeważnie, przez ogół światka BDSM, sadyzm fizyczny jest zdecydowanie łatwiejszy do zaakceptowania, aniżeli ten psychiczny. Poniekąd słusznie, bo rany po tym drugim goją się znacznie trudniej. Dlatego ta świadomość obu stron, nie tylko w trakcie trwania umówionej relacji, ale też przed jest tu szalenie istotna.
Rozmawiam o tym z moimi uległymi i kandydatami na nich. Przedstawiam im pesymistyczny scenariusz, kiedy relacja idzie w kierunku, kiedy jej rozwój (lub koniec) jest negatywny dla każdej ze stron razem i oddzielnie. Proszę również, by oni przedstawili swoje złe wizje. Na końcu zaś opisują oni swoje uczucia w związku z tym co zostało przedstawione, swój stan w momencie i po zaistnieniu negatywnego biegu wydarzeń. To oczywiście tylko pewna symulacja na bazie własnej wyobraźni i zdecydowanie daleko jej do pełnej miarodajności.

 

Ryzyko jest zawsze, także w waniliowych związkach, bo jesteśmy tylko ludźmi i każdy ma swoje niedoskonałości, które mogą skrzywdzić drugą osobę. W ekstremalnym UC to ryzyko jest zdecydowanie wyższe. Świetnie jeśli nasz intelekt, inteligencja emocjonalna, empatia itd. są przynajmniej tak samo wysokie, bo wówczas niby można powiedzieć "ok, nadaję się do takiej relacji". Ale pewności jak odpowiedni i gotowi do danej roli nie będziemy mieć nigdy. Ryzyko podejmuje każdy z osobna - przed i w trakcie. Uważam, że istotne jest być świadomym, że ocena osób trzecich może być błędna, podobnie jak i nasza (za wyjątkiem osób z Certyfikatem Odpowiedzialnej Dominacji).

Jest taki ładny cytat antropolożki, którą cenię. Margaret Mead. "You are absolutely unique. Just like everyone else."

Mądrze napisane, brawo!