Farma

[pawel1969 1 476]

Żadne z nas nie bało się pracy przy żniwach, ale tego roku kryzys wygnał nas daleko na południe. Jechaliśmy na dachu pociągu do samego Teksasu wraz z innymi. Na farmie Adamsa mieliśmy zostać dwa miesiące i mieliśmy nadzieję, że zarobione pieniądze wystarczą na skromne życie do końca roku. Choć Monika nie była jedyną robotnicą, starałem się stale trzymać blisko i mieć ją na oku. Smukła buzia o nietypowej urodzie, z szerokim uśmiechem, czarne, zadbane jak na wieśniaczkę włosy i ponętne kształty narażały ją na końskie zaloty ze strony innych. Nawet w drelichu roboczym mogła pobudzić fantazję. Potrafiła się świetnie bronić, z humorem i klasą odpierając chamskie docinki. Bardziej bałem się o jej drobne dłonie, bo już po tygodniu pokryły się bolesnymi pęcherzami i odciskami.

Kiedy zaczęły się kłopoty sam nie wiem, ale wiedziałem, że nadejdą. Adams był przystojny i samotny. Jego pałac stał z dala od baraków - prawie na horyzoncie. Na ogół jego ludzie pilnowali robotników, ale gdy już przyjechał, często kręcił się konno blisko Moniki i oboje czuliśmy, że wpadła mu w oko. Prosiłem, żeby odwracała wzrok, a przynajmniej nie zerkała na niego w taki sposób. Lubiła jednak się ze mną droczyć i testować granice moje granice.  Zdarzało się, że w porze obiadowej  Adams przysiadał na kamieniu obok niej i rozmawiali. Ja wtedy dołączałem do innych  mężczyzn. Znosiłem głupie docinki, z niepokojem obserwując jak uśmiecha się z zakłopotaniem, gdy coś jej mówił.

Pracowaliśmy od ósmej rano do samego wieczora, najczęściej w upale, a wieczorami wspólnie kąpaliśmy się w rzece. Pierwsi szli mężczyźni, później kobiety. Adams nieraz je podglądał z krzaków. My z Moniką czekaliśmy na sam koniec gdy już zmierzchało. Byliśmy wtedy sami i najczęściej to była jedyna chwila intymności. Kiedyś zauważyłem go za drzewami i powiedziałem dyskretnie Monice. Zaproponowała, żebyśmy udawali, że nie wiemy i robili swoje. Nie byłem pewien czy to dobry pomysł, ale tak też zrobiliśmy. Po wszystkim wciąż tam był i patrzył. 

Pewnego dnia poprosił Monikę o przyjście do pałacu. To było wieczorem. Nie potrafiłem poradzić sobie z niepokojem, który mnie opanował i świdrował natrętnie wnętrzności. Gra w pokera przy lampach naftowych trochę zajęła moją uwagę, ale wtedy Jones - nasz barakowy clown podszedł do mnie z tyłu i się zaczęło.
- Co tu masz Mike? - przeczesał mi włosy. - Zaraz, zaraz. To są rogi.
Śmiał się cały barak, a ja kipiałem ze złości.
- Spierdalaj!
Śmiech się jeszcze wzmógł, a Jones dodał:
- Jak się czujesz? Ty u grasz, a wiesz co on tam z nią robi? Pierdoli ci żonę Mike.
Wtedy nie wytrzymałem i rzuciłem się na niego. Monika nigdy by czegoś takiego nie zrobiła i zamierzałem wyperswadować mu to pięściami. Nie wiem kiedy do baraku wpadł nadzorca Rick i nas rozdzielił.
- Pan Adams już sobie z wami porozmawia.
Pojechaliśmy do pałacu bryczką. I ja i Jones trzymaliśmy szmaty przy rozwalonych nosach. Byłem pewien, że mogę już szukać innej pracy, a już całkiem dopadły mnie złe przeczucia, gdy po krótkiej reprymendzie odesłał Jonesa, a mi kazał zostać. Jednak nic takiego się nie stało. Poprosił, żeby przysłano Monikę i po chwili zjawiła się rozpromieniona w białym, kucharskim kitlu.
- I jak wyglądam?
- No, no - odparłem z podziwem.
- Myślę, że Monika powinna odpocząć chwilę od słomy. Przynajmniej dopóki ręce się nie wygoją. Tydzień w kuchni dobrze jej zrobi. A pensja ta sama.
- Dziękuję. - odpowiedziałem, naprawdę doceniając gest.
Jednak po chwili dotarły do mnie pozostałe konsekwencje tego faktu. Nie będę jej długo widział, a ona będzie blisko niego. Ufałem bezgranicznie Monice, ale nie byłem w stanie pozbyć się tych podświadomych odczuć. Byłem po prostu zazdrosny.

Faktycznie przez tydzień się nie widzieliśmy. Czasem zapędzałem się bliżej pałacu w nadziei, że ona będzie w ogrodzie. Ale nie wychodziła. Spotkałem natomiast drugą kucharkę, Luizę. Przekazała mi wiadomość od Moniki, żebym został dziś dłużej nad rzeką. Przyszła i znów byliśmy razem. Wykąpaliśmy się wzajemnie jak dawniej a później kochaliśmy na trawie w krzakach. Nastał już zmrok i leżeliśmy patrząc w pierwsze gwiazdy.
- Muszę z tobą porozmawiać Mike.
Powiedziała to tak, że poczułem ogromny niepokój. Czułem, a nawet wiedziałem, że coś jest bardzo nie tak.
- Adams mnie prosił, żebyśmy porozmawiali. Tylko proszę cię. Będziesz spokojny? Coś mi zaproponował, ale zrobię to tylko jeśli ty będziesz chciał.
Poczułem się bardzo niepewnie i nieswojo. Chyba wiedziałem do czego Monika zmierza.
- Chodzi o ciebie, tak? - spytałem patrząc niemal błagalnie, żeby zaprzeczyła.
Ale zamiast odpowiedzi przytuliła się do mnie. Objęła mnie mocno i pocałowała w szyję.
- Kocham cię. Zawsze będę i nic tego nie zmieni. Ale za pięćdziesiąt dolarów przeżyjemy do listopada. Mogę zarobić dodatkowe osiemdziesiąt.
Całowałem ją teraz w usta. To był chyba najgorszy dzień mojego życia i najtrudniejsza decyzja.

Podjęliśmy ją wspólnie, choć żadne z nas nie wypowiedziało na głos żadnego słowa. Monika umyła się w rzece i wzięła mnie za rękę. Ruszyliśmy brzegiem i wkrótce zobaczyliśmy nieduże ognisko a przy nim koc, na którym  czekał na nas Adams. Miał wzwód. Z odrazą pomyślałem o jego podnieceniu wywołanym pojawieniem się Moniki. Z góry dał mi część pieniędzy. Liczyłem je powoli i nie pamiętam czy kiedykolwiek tak źle się czułem.
- Chcę się upewnić, czy to akceptujesz i nie dostaniesz świra. Dlatego chcę, żebyś został. W oddali przy drzewach stało dwóch nadzorców, na wypadek, gdyby mi odbiło. Ogarnęła mnie bezsilność. Miałem różne myśli, żeby na przykład walnąć Adamsa kamieniem i uciec z jego pieniędzmi. Ale to już nie wchodziło w grę, zresztą  nie byłem przestępcą, tylko biednym i zrozpaczonym robotnikiem, który jakoś musi przeżyć.
Długo się całowali, a później wszedł na nią i się stało. Zakrywałem twarz dłońmi i próbowałem się opanować. Najbardziej bolało, że odwzajemniała jego pocałunki z czułością. Gdy skończył, pozwolił nam się przytulić i zabrał Monikę do pałacu. Ja z pękniętym sercem wróciłem do baraku. Obiecałem sobie, że za każdą drwinę dam w mordę.