Dzieci - owszem, są ważne ale czy najważniejsze ?

[Sailor&Lula 10 084]

3 godziny temu, jennaro_ pisze:

Sęk w  tym, że to się dorosłym wydaje, że jak rozmawiają tłumaczą to dziecko zrozumie, dziecko zrozumie jako argumenty logiczne, ale będzie czuć swoje i robić swoje. Tutaj niszczymy jedna z najważniejszych i najniższych potrzeb  piramidy Maslowa - potrzebę bezpieczeństwa, w tym przypadku u dziecka będzie mieszać 

Postanowiłam sobie, że nie będę się już wypowiadać w tej dyskusji, ale jednak za bardzo swędzi mnie język. 

 

Owszem, nie znam się na wychowywaniu dzieci, lecz czytając o Twoim podejściu do potrzeby bezpieczeństwa jakoś dziwnie skojarzenia mam z bezstresowym wychowaniem. Utrzymywanie wizji bezpieczeństwa ponad wszystko. Przecież świat taki nie jest. A miłość nie jest czymś, co tworzy się na siłę. 

 

Dla mnie pojęcie miłości jest podstawą w definicji rodziny. Ważniejszą nawet niż więzy krwi.

 

Nie wyobrażam sobie tworzyć dziecku sztucznego klosza z na siłę utrzymywanej rodziny. Co z tego, że mama i tata usiądą z dzieckiem razem do sutego obiadu? Przecież niekochający się mama i tata będą serdeczni wobec siebie co najwyżej jak koledzy z pracy. Nie jak rodzina zespolona uczuciami.

 

Realne poczucie bezpieczeństwa to nie jest wszystko. To nie tylko czułość i troska wobec samego dziecka, to nie tylko spokój, sen, jedzenie, nauka, zabawa. Jak dziecko wychowywane w takiej fikcji będzie umiało w dorosłości okazywać uczucia, mówić o nich, także walczyć o nie? Wszystko będzie pieprzonym schematem, który może z zewnątrz wygląda ładnie, ale w środku jest pusty i suchy. 

 

Dla przykładu. Może nie wszystkie pary tak mają, ale Sailor i ja jako kochający się ludzie nieustannie wymieniamy między sobą czułości. To są naturalne gesty: uściski, przytulania, pocałunki  wygłupy, serdeczności. Coś, co gdybyśmy mieli dzieci, byłoby dla nich nie do przegapienia. Nie wyobrażam sobie funkcjonowania rodziny bez takich drobnych spraw, które budują więzi. Codziennie. 

 

Lula.

 

 

[Wichura® 19 364]

6 godzin temu, jennaro_ pisze:

Poza tym, wyobrażacie sobie co czuje dziecko jak ma ładnie wytłumaczone, że tatuś już nie kocha mamusi? 

 

Jeszcze raz wrócę do tego ale w innym kontekście. Użyłeś tego argumentu przeciw osobom które się rozchodzą w znaczeniu takim, że trzeba wtedy tłumaczyć dziecku "czemu tatuś już nie kocha mamusi". Tyle, ze to pytanie i tłumaczenie dotyczy w równym stopniu sytuacji w której zostaje się razem w wypalonych związku. Dziecko widząc brak miłości, czułości, przytulania i tych wszystkich drobnych gestów tez je zada w takim samym brzmieniu. W rodzinie w które "się rozmawia" może paść ono otwarcie lub zostanie zadane w myślach. Padnie jednak bez względu na to co z tym brakiem miłości zrobimy tj czy się rozejdziemy czy będziemy żyli bez niej pod jednym dachem. 

[Sailor&Lula 10 084]

36 minut temu, Wichura pisze:

Dziecko widząc brak miłości, czułości, przytulania i tych wszystkich drobnych gestów tez je zada w takim samym brzmieniu. W rodzinie w które "się rozmawia" może paść ono otwarcie lub zostanie zadane w myślach.

Gorzej, jeśli nauczy się, że tak właśnie powinno wyglądać życie z osobą, którą "się kocha". Czysty automatyzm codziennych czynności. Sucha rutyna, bez czułości i szczerej troski.

 

Lula.

[Duszek]

18 godzin temu, Sailor&Lula pisze:

Dla mnie pojęcie miłości jest podstawą w definicji rodziny. Ważniejszą nawet niż więzy krwi.

Dla mnie także,  pisząc o rodzinie zawsze miałem na myśl miłość a nie rodzina dla samej rodziny, Twoje argumenty o sztucznym kloszu co do logiki są ok, ale w naszej dyskusji we wszystkich postach pisałem o szczęściu i miłości - to właśnie to nazywałem rodzina. Wszystkie starania, praca, terapie, dojrzałości miały służyć utrzymywaniu odczucia miłości, która to ma być podstawą rodziny.

 

Nie macie wrażenia, że w tej dyskusji zaczynamy powtarzać te same argumenty?

 

[Sailor&Lula 10 084]

7 minut temu, jennaro_ pisze:

Wszystkie starania, praca, terapie, dojrzałości miały służyć utrzymywaniu odczucia miłości, która to ma być podstawą rodziny.

W zasadzie tego typu dywagacje są mi jeszcze bardziej trudne do wyobrażenia, niż wychowywanie dziecka i tłumaczenie mu zawiłości życia. Mogę pracować i pracuję nad miłością, która istnieje. Gdy uczucie już wygaśnie, a mało tego - pojawi się nowe, wraz z perspektywą nowej drogi i nowego szczęścia - wskrzeszanie trupa wyłącznie z tytułu dzieci i wspólnej historii wydaje mi się bezzasadne.

 

Lula.

[Zouza® 29 621]

W dniu 25.09.2019 o 14:27, jennaro_ pisze:

Pojawiło się w trakcie dyskusji post, że dzieci także czują że rodzice się nie kochają, ten kto ma dzieci niech je spyta co wolą,

Jako dziecko rozwodników Ci odpowiem - szkoda, że tak późno to nastąpiło.

[KrzysiekMagda 60]

Spoglądając na temat dyskusji i nowsze wpisy, odnoszę wrażenie, że jeśli ktoś miał wątpliwości, to już ich nie ma. I obie strony zgadzają się co do "najważniejszości" dzieci. A sama dyskusja skupiła się na tym, co jest lepsze dla dzieci? Skrajne postawy z reguły są złe. Uskrajnię je jednak dla wyraźniejszego obrazu:  trwanie w związku niemal za wszelką cenę vs. jak najszybsze rozejście się w razie wygasania uczuć. Obie przeciwstawne postawy postrzegane jako to lepsze rozwiązanie dla dzieci.

 

Tak jak napisał @Wichura, trudno o uniwersalne rozwiązanie. Jednakże, pomijając skrajne przypadki, biologiczni rodzice są bardzo ważni dla dzieci i niestety trudno ich zastąpić nowym partnerem.

Krzysiek

[Wichura® 19 364]

8 godzin temu, KrzysiekMagda pisze:

I obie strony zgadzają się co do "najważniejszości" dzieci

Hmmmm ja bym raczej stawiał na "równoważniejszość" wszystkich członków rodziny  

[Zouza® 29 621]

12 godzin temu, KrzysiekMagda pisze:

biologiczni rodzice są bardzo ważni dla dzieci i niestety trudno ich zastąpić nowym partnerem

Łatwo, chyba, że nowy partner/ka nie chce.

Popatrzcie na dzieci adoptowane.

[Ritta 3 621]

Trochę odbiegnę od tematu bo został przywołany przykład dzieci z adopcji a przed chwilą czytał, ze Ricky Martin oczekuje narodzin czwartego dziecka. 

I tak uważam, że w zależności od okoliczności nowy partner/ partnera może być dobrym rodzicem dla dzieci. Przykład mam w domu rodzinnym, gdzie biologiczny ojciec mojego rodzeństwa był zwykłym pijakiem. A drugi partner mojej mamy, a mój ojciec, był dla mojego rodzeństwa prawdziwym wzorem, dobrym i kochającym tatą. Znam też przykład, gdzie nowy partner kobiety jest po porostu jej partnerem. Utrzymuje i dba o dziecko swojej  żony z poprzedniego związku ale nie wtrąca się w wychowanie. Jest jakby z boku. Czy to źle? Nie sądzę. U nich ten model się sprawdza.

 

No i o dzieciach ze związków jednopłciowych. Ile to razy osoby homoseksualne zawiązują rodziny. Z różnych powodów. Sądzę, że często aby stłumić w sobie homoseksualizm. Mają dzieci a potem te związki się rozpadają i tworzą nowe, jednopłciowe. Im to dopiero musi być ciężko. Zarówno rodzicowi jak i dzieciom. Taki rodzic nie dość, że żyje z łatką pedała/ lesby to z automatu społeczeństwo odmawia mu praw rodzicielskich. Bo jak to żeby taki zboczeniec dziecko wychowywał. Gdyby jednak pozostał w dotychczasowym związku i stwarzał pozory, wtedy byłby normalnym, porządnym człowiekiem. Czego to dowodzi? Że niezależnie od ceny ma być zgodnie z przyjętymi standardami. Niestety, to dorośli skazują dziecko osoby homoseksualnej na dodatkowe przykrości i upokorzenia, przekazując swoje uprzedzenia własnym dzieciom. To może być gorsze od samego rozpadu małżeństwa rodziców.