Mężczyzna i uczucia

[Ann&Kris 590]

Przypomniał mi się wywiad z Marcinem Różalskim - kickbokserem i zawodnikiem MMA.

 

Na pierwszy rzut oka...

Wytatułowany, bewzględny bandyta, zabijaka na dzielnicy! Typowy przykład napakowanego osiłka który drwi ze słabszych, nie ma szacunku do innych ludzi i kobiet, czujący się lepszy od innych, pozbawiony uczuć! 

 

Takie i było moje pierwsze wrażenie o nim (typowe sterotypowe podejście). Ale...

Zobaczyłem jeden wywiad z nim, drugi, trzeci...

Kurde... no gada do rzeczy i ma coś do przekazania, przy czym jest szczery w tym co mówi o nie oczekuje poklasku. 

Jest zdeklarowanym ateistą. Ale nie przeszkadzało mu to by wziać ślub kościelny ze swoją partnerką. Gdyż takie było jej marzenie, on je spełnił, ubrał gaier i stanął przed ołtarzem.

Jego wielką miłością są zwiarzęta i psy zwłaszcza. Ratuje je i przygarnia, zabił by człowieka który by je krzywdził. 

Kiedyś opowiadał jak ogląda filmy ze zwierzętami, w których pies jest głównym bochatetem i coś mu się stanie albo kogoś uratuje. To zazwyczaj płacze jak bóbr!:) mówiąc to, sam miał szklanki w oczach na wizji. I nie przeszkadzało mu to że publicznie uronił łze, nie sprawiło to że będzie mniej męski i ucierpi na tym jego duma czy reputacja.

 

Dlatego uważam że facet znający swoją wartość, który jest świadomy swoich wad i zalet. Że nie we wszystkim jest alfą i omegą. Potrafi okazać uczucie, współczucie drugiemu człowiekowi nawet publicznie i nie będzie miał z tym problemu. A ludzie którzy go znają nie wezmą go za mięczaka. 

 

Sam potrafię uronić łzę na filmie przy Ann. Pamietam jak.na poczatku naszej znajomości, w pewnych momentach nie mogłem tego opanować. I irytowało mnie jak Ann typowo mówiła mi:

"Oooooooo... nie płacz kochanie"

Strasznie mnie to mierziło!!! I za wszelką cenę starałem się nie pokazywać po sobie że coś mnie wzrusza by właśnie nie stracić na "męskości". Teraz wiem że to był błąd i było wręcz na odwrót:) 

Kris

[Duszek]

W dniu 20.07.2019 o 16:22, Wichura pisze:

Naturalność jest (prawie) zawsze w cenie

o zdaje się że niekoniecznie... współczesne czasy raczej nie pochwalają naturalności i szczerości... pożądane jest podrasowanie wizerunku życia, sylwetki i poglądów poprawnych z aktualnymi trendami "poprawności wszelakiej"   

 

"naturalność",  która jest zgodna z aktualnym nurtem owszem znajdzie wielu pochlebców lecz gdy  ktoś bezczelnie będzie  miał ochotę stanąć na brzegu miast płynąć z tłumem i oceni zjawisko z innej perspektywy to nie jest dobrze widziane... wielu wiele starań wówczas dokłada by go zepchnąć w nurt którym płyną wszyscy - bo jest fajnie no nie?

 

wiele się mówi o indywidualizmie jednocześnie wpychając wszystkich w jeden schemat - taki paradoks

 

W dniu 22.07.2019 o 21:49, ktoś pisze:

Iko brak psychicznego ekshibicjonizmu nie jest nawrotem atawizmów . Widzisz ja o swoich uczuciach , rozterkach rozmawiam tylko z bardzo wąskim gronem ludzi do których mam pełne zaufanie .

ani przez chwilę nie łączyłam atawizmu z  koniecznością ekshibicjonizmu emocjonalnego (to są wręcz zachowania wzajemnie się wykluczające jeśli rozmawiamy o naturze męskiej) ... chodziło mi o to że atawizmy w nas "krzyczą, ciągną w jakąś naturą zdefiniowaną stronę" czyt. np. ów Pan Zajebisty a potem z czasem niektórzy (bo nie wszyscy, bo to nie takie proste jest) docierają do siebie samych i wcale nie muszą o tym mówić głośno, wystarczy że sobie to uświadomią sami....