Kłamstwo - prawda

[Blord 213]

I tu nie moge sie zgodzic, nie jestem pewien czy to bylo trafnym wyborem, moje postepowanie. Zadzialalo to na mnie dowartosciowujaco " o jaki ja jestem madry, rozszyfrowalem go " ale z drugiej strony wywolalem cierpienie u czlowieka prawda, a ta prawda nic nie dala, czlowiek sie nie zmienil, jedyna zmiana jaka nastapila to zaczol mnie unikac... Wiec po co to bylo wogule??

[Blord 213]

Nie jestem jesnak idealem, i czasem tez ide ta sama droga co wszyscy, wybieram klamstwo jako mniejszy dyskonfort dla innych osob, i znowu patrz oklamuje sie tu, bo tak naprawde to chodzi o moj wlasny konfort ktory moze zostac naruszony przez czlowieka ktory dowiedzial sie prawdy. . .( wszyscy jestesmy przede wszystkim egoistami - to trudna prawda)

[Zouza® 29 620]

 

I tu nie moge sie zgodzic, nie jestem pewien czy to bylo trafnym wyborem, moje postepowanie.

Ja mówiłam o moim postępowaniu, Twojego nie oceniałam.

[Blord 213]

Ja mówiłam o moim postępowaniu, Twojego nie oceniałam.

 

No i zobacz kazdy mysli tylko o sobie 

[Zouza® 29 620]

Nie każdy, zapewniam Cię.

Jak pisałam wcześniej - moje kłamstwo, a raczej niepowiedzenie, wynikało właśnie z myślenia o innej osobie.

Niemniej czasem warto mieć w sobie też choćby nutę egoizmu.

[Madame Butterfly 161]

Dlatego nadal twierdzę, że prawda jest często krzywdząca i wcale życie w prawdzie nie daje szczęścia i dla prawdy nie warto niczego poświęcać.

 

Oczywiście nie uważam, że powinno budować się swoje życie i karierę na kłamstwie, ale równocześnie nie uważam, że powinno się stawiać prawdy zawsze ponad wszystko.

Zgodzę się z Tobą jaid w całej rozciągłości. Jednakże biorę również pod uwagę kwestię własnego sumienia. I tu zaczyna się problem. Skłamałam - sumienie mówi mi, że nie powinnam. Nie powiedziałam prawdy - że może jednak postąpiłam źle. Nie chcę, czy nie umiem powiedzieć prawdy komuś, bo wiem że go tym skrzywdzę. Jeśli nie powiem... możliwe że też go skrzywdzę. 

I tu nawiązując, kiedyś usłyszałam od bliskiej osoby: "gdybym wiedziała o tym wcześniej". I było mi bardzo, bardzo źle z tym, że pozwoliłam jej tkwić w tej "błogiej nieświadomości". 

 

Odwieczny dylemat: mówić prawdę, czy skłamać? A może lepiej milczeć...

[janosik 301]

Ja niestety wychowałem się w kłamstwie, albo bardziej w braku szczerości, nie mówieniu wprost. No i brzydząc się kłamstwem sam stałem się jego niewolnikiem. Żeby móc coś zrobić, gdzieś na chwilę pojechać, coś sobie kupiç bardzo często musiałem kłamać - bo bez tego pół swojego życia siedzialbym w domu albo tylko biegał za piłką. I tak teraz gdy już nie mam nad sobą rodzicielskiego bata staram się swoje potomstwo w prawdzie. Nie ma kar za szczerość nawet gdyby zrobiło największe zło.

A ja w tym jestem hipokrytą - bo sam może nie kłamie, ale nie potrafię szczerze rozmawiać o większości rzeczy, które robię a odbiegają od normy są tylko dla mnie - np moja obecność tutaj.

Ale wolę milczeć niż kłamać tych na których mi zależy.

[janosik 301]

Choć potrafię powiedzieć szczerze: nie, to nie przez te ciuchy wyglądasz grubo.

[Zouza® 29 620]

Ale po co?

[janosik 301]

W okresach życia (mój stan emocjonalny określam jako: mało stabilny - wynik dużej krzywdy i traumy z dziecinstwa) gdy mam odwagę, a ktoś mnie poprosi o szczerą opinię to potrafię ją wyrazić. Oczywiście to z ciuchami to tylko był przykład.