terytorialność, urażona duma czy co...?

[Cuckoldplace✩ 8 777]

Aki,

 

masz rację, ale nie idźmy w stronę definicji psychologicznych, bo i tam niekiedy emocje używa się do określenia uczuć. I tak masz rację, niepotrzebny jest elaborat. Po prostu rozmawiajmy o naszym odbiorze tychże przez nas samych w relacjach chociażby zk.

 

Zibi,

 

tak masz rację, nawet jeśli po kimś nie widać to wcale jego emocje nie są mniejsze, niektórzy wyładowują je ekspansywnie, niektórzy do środka (tu mogę wejść w elaborat o depresji np. i reakcjach ciała na hamowane emocje, ale po co?).

 

dla mnie po prostu mdzy emocją a uczuciem jest różnica (jakkolwiek psychologia to gmatwa próbując zdefiniować), jak go kocham a mnie wkurwi to oczywiście mam ochotę go zlać ale czy leję? nie... panuję nad sobą; albo jak mnie w kurwi... to mam ochotę się poryczeć, tak ryczę... nie jestem w stanie opanować łez, choćby kilka wyleję zanim się opanuję... ale bez względu jakie mam do niego w danej chwili emocje... to dalej kocham

[surfinia✩ 4 120]

Myślę że uczucia i emocje to dwie różne rzeczy. Emocje do wypadkowa uczuć. O ile nad uczuciami nie można zapanować (kto potrafi to chwała mu za to) to nad emocjami tak. Można przeanalizować dlaczego reagujemy tak a nie inaczej i próbować coś z tym zrobić. Jak już pisałam, uczucia występują pod wpływem hormonów więc pomimo szczerych chęci nie da rady zapanować nad tym świadomie

[Lemoondzik 1 842]

 

gdy pojawiają się jakieś symptomy roszczeniowe w moim mózgu, przepracowuję je na bieżąco, zwalczam od razu w zarodku.

A mogłabyś opisać jak od strony praktycznej wygląda to "przepracowanie"? Pytam dlatego, że to dosyć modne określenie ostatnio (przynajmniej ja to tak odbieram). Wielu ludzi mówi, że coś tam właśnie przepracowuje, a niestety najczęściej to chwilowe przemyślenia, które po jakimś czasie ulatują i następuje powrót do tych niby już przepracowanych spraw.

[Zouza® 29 620]

 

Kurcze jeśli człowiek jest w stanie wszystko przeanalizować, wszystko sobie wytłumaczyć, nie dać się ponieść uczuciom, emocjom i odczuciom, to smutne jest życie takiego przewidywalnego racjonalisty.

A skąd wiesz, jeśli sam nie jesteś racjonalny w swych emocjach?

I dlaczego uważasz, że musi być przewidywalny?

 

 

Ja tam lubię czuć emocje, a jak fajnie jest jak one iskrzą i nawet jeśli iskrzą "źle" to jeśli jest to iskrzenie z odpowiednią osobą to daje takiego kopa intelektualnie, że warto się ponieść emocjom, terytorialności, dumie czy jak to zwał.

Kopa intelektualnie? No wątpię...

Od intelektualnych kopów to są ciekawe rozmowy, a nie "oznaczanie terenu".

 

 

Być człowiekiem to czuć, czy czujemy mądrze to już kwestia oceny

Czujemy, co czujemy. I trudno mówić o niemądrym odczuwaniu.

Dopiero działania związane z tymi odczuciami mogą być mądre lub głupie.

 

Ja bardzo ciekawa jestem, czy miałbyś podobne opinie, gdybyś spotkał hotkę niczym żywcem wyjętą z "Fatalnego zauroczenia", taką, która by Ci życie do góry nogami przewróciła.

[Zouza® 29 620]

 

Zou ja już taka spotkałem (Blank).

Czytałam.

I miałam wrażenie, że niezupełnie taka przewidywalna była.

 

 

Co do kopa intelektualnego to chodzi mi o dobrą intelektualnie rozmowę po takim spięciu .

Ja wolę dobre intelektualnie rozmowy bez spięć.

Po spięciach to bywa różnie, czasem wzajemne obwinianie się, to jakoś nie kojarzy mi się z kopem intelektualnym.

[Zouza® 29 620]

 

Ale cholernie terytorialna

I - popraw mnie, jeśli się mylę - czy owa terytorialność nie zamęczyła tej relacji?

[Zouza® 29 620]

No to widzę tu pewną niekonsekwencję. A może tylko mnie się tak wydaje?

[panteramen 39]

 

Kurcze nie zazdroszczę tym, co potrafią nie zazdrościć, nie czuć "moja/mój ona/on". Kurcze jeśli człowiek jest w stanie wszystko przeanalizować, wszystko sobie wytłumaczyć, nie dać się ponieść uczuciom, emocjom i odczuciom, to smutne jest życie takiego przewidywalnego racjonalisty.

 

Coś mi się tu nie zgadza wg mojego pojmowania sprawy.

Na przykładzie mojej kochanki, która mogła by teraz poza mną spotykać się z kimś innym to na samą myśl odczuwam zazdrość ale zaraz potem analizuję, że nie powinienem jej okazywać i wywalać jej na wierzch. Dochodzę do wniosku, że nie będzie to dla mnie dobre w kilu powodów. Dławię to w sobie i rozgrywam racjonalnie. Gdy fizycznie stanę do konfrontacji w tym temacie z kochanką wyznam jej, że owszem może, być może pogorszy to nasze relacje a może je wzmóc - i tu jest ta nie przewidywalność, na którą mają wpływ inni a nie już ja sam. Przy czym będzie mnie dotyczyć

 

Generalnie mam taką mentalność, że daję z siebie wszystko tam gdzie w danej chwili jestem. Czyli będąc z kochanką poświęcam się całkowicie jej. Będąc z żoną - chłonę wszystko co się da najmocniej i w drugą stronę oddaję. Gdy jestem z kolegami albo w towarzystwie - to tu też się zatracam.

Wracając do relacji z kochanką i patrząc przez pryzmat mojego zatracania się ona postrzega to jako moje uczucie do niej, takie ma odczyty.
Problem wynika z tego taki, że ona już spokojnie mogłaby użyć terminu terytorialności wobec mnie bo nie wyobraża sobie, żebym ją zdradzał. Z tej determinacji zgodziła się na trójkąt z kolejna dziewczyną byle bym nic nie szukał. I to już jest moim zdaniem panoszenie się na moim podwórku, na które ją w tajemnicy zaprosiłem. A to nie podoba mi się baaardzo.

[Wiki 662]

Ja się zastanawiam czy oceniając zazdrość jakby była czymś złym nie popełniamy błędu i idąc za swoiście pojętą poprawnością polityczną nie wylewamy dziecka z kąpielą.

Zazdrość podobnie  jak i strach jest uczuciem pierwotnym i uczepię się tej analogii jak przysłowiowy rzep

 

Takich uczuć się wstydzimy , bo są be , bo nie przynoszą właścicielowi chluby, bo nikt nie chce wpaść do szufladki z napisem: " tchórz" , "zazdrośnik".  Tym uczuciom nie należy się bez sensu  poddawać. Ale dobrze pamiętam co powiedział mi raz mój przyjaciel kiedy nogi mi się z lekka  trzęsły. Byłam wsciekła na siebie że się boję. Powiedziałam to głośno. On mi na to wtedy: "Nie boi się tylko głupi."

Każdy normalny człowiek w pewnych sytuacjach się boi, (zazdrość też wypływa często gęsto  z naszych  lęków, ze  złych doświadczeń. ) A te uczucia po coś są , one mają miedzy innymi  ostrzegać.

[panteramen 39]

 

U mnie to jest dokładnie odwrotny proces, najpierw są emocje , terytorialność itp rzeczy, a potem pracą nad sobą muszę się z tymi emocjami zmierzyć. Raz się udaje raz nie.

 

W zasadzie o tym pisałem. Tylko, że ta dyskusja (praca nad sobą) odbywa się w mojej głowie a nie szaleję z nią przy współudziale kochanki,  więc jaka taka burza mi się przewala w głowie i nie ma powodu mi nie zazdrościć  

Nie zrozum mnie źle. Szanuję również Twoje podejście. Nawet nie doszukuję się, które rozwiązanie jest lepsze. One są po prostu różne (tak jak ludzie)   

 

A jeszcze wtrącę, że gdybyś obserwował moją twarz w czasie przewalania tej zazdrości w mojej głowie to kto wie, czy nie widziałbyś tego co myślę. Podobno mimikę i grymasy mojej twarzy zdradzają prawie wszystko.

Ty wiesz ile ja się męczyłem, żeby nauczyć się kłamać. Na szczęście szkolenia sprzedażowe przyszły z pomocą.