Kochanek na zabój

[arsize_one✩ 558]

Do wątku seksualnego i kryminalnego dochodzi zagadka detektywistyczna. W upalną letnią noc 22 sierpnia 1922 roku, zaalarmowana przez mieszkańców bogatej dzielnicy Los Angeles policja, odkrywa w jednym z domów zastrzelonego biznesmena i jego żonę, zamkniętą w szafie. Śledztwo nie trwa długo, bo dowody mówią same za siebie. To napad na tle rabunkowym, brakuje kosztowności, w tym cennego zegarka ofiary. Gdy rok później nierozważna wdowa ofiarowuje „skradziony” zegarek w prezencie swojemu przyjacielowi, zostaje aresztowana i podejrzana o zabójstwo męża, ale śledczy nie potrafią odpowiedzieć na jedno, ważne pytanie: Kto zamknął ją feralnej nocy w szafie?

 

Nienasycona Dolly

 

Zanim odpowiemy, musimy cofnąć się do chwili, gdy bohaterka naszej historii, uboga niemiecka emigrantka, Walburga „Dolly” Korschel, wychodzi za mąż za bogatego przedsiębiorcę i właściciela szwalni z Milwaukee, Freda Oesterreicha. Szybko okazuje się, że małżeństwo jest dalekie od ideału. Fred woli spędzać wolny czas z butelką, a jego żona z kochankami. Oddając sprawiedliwość Oesterreichowi, trzeba wspomnieć, że niezaspokojenia seksualnego małżonki nie do końca tłumaczy jego alkoholizm. Bo dwudziestoparoletnia Dolly apetyt ma nieposkromiony i przez jej sypialnię przewijają się tabuny mężczyzn.

 

Gdy pewnego dnia przysłany przez męża do pomocy przy naprawie maszyny do szycia młody robotnik puka do drzwi Dolly, ta otwiera mu odziana w jedwabny, rozchylony szlafrok i pończochy. Na młodym Otto Sanhuberze, taki widok wywiera najwyraźniej piorunujące wrażenie, bo „tego dnia stara zakurzona maszyna do szycia Singera pozostaje nietknięta, czego nie można powiedzieć o pani Oesterreich”, jak pisze Addison Nugent w artykule przywołującym jeden z najsłynniejszych seksskandali ubiegłego wieku.

 

Jest rok 1913. Otto ma 17 lat i nic poza tym – ani rodziny, ani przyjaciół, ani wielkich perspektyw. 33-letniej wówczas pani Oesterreich udaje się go uwieść błyskawicznie. Na początku spotykają się w motelach, Otto odwiedza również swoją kochankę w domu pod nieobecność jej męża, ale „przyrodni brat”, jak nazywa go, tłumacząc się przed sąsiadami Dolly, wzbudza zbyt wiele podejrzeń i zainteresowania. Kobieta wpada więc na genialny, jak jej się zdaje, pomysł. Młody kochanek rzuci pracę w szwalni i zamieszka u niej na strychu. Otto nie zgłasza sprzeciwu. W końcu i tak nie ma nikogo poza Dolly, w której jest już po uszy zakochany.

 

O sile jego miłości niech świadczy fakt, że na strychu, który stał się jego domem, znajduje się tylko łóżko i biurko, a chłopak nie opuszcza tego lokum przez 5 lat. Jedyną jego rozrywką w tym czasie są oczywiście miłosne schadzki i gazety, które dostarcza mu kochanka – popularne na początku XX wieku – tzw. „pulp magazines”. Magazyny pulpowe to tanie, ale rozchwytywane wydawnictwa sensacyjne, pełne kryminalnych i fantastycznych treści. Seks, przemoc i zbrodnia wyzierają tu z każdej strony. Otto Sanhubera fascynują do tego stopnia, że sam zaczyna pisać podobne historie, które za pośrednictwem Dolly wysyła do wydawców, a czasem nawet publikuje. Jedna z nich w końcu stanie się rzeczywistością.

 

Zbrodnia bez kary

 

Najpierw jednak Fred Oesterreich postanowi o przeprowadzce do Los Angeles. Nie zwróci wielkiej uwagi na dziwny warunek żony: w nowym domu musi być przestronny strych. W ten sposób dochodzi do komicznej przeprowadzki: biznesmen zabiera ze sobą żonę oraz, nie wiedząc o tym, jej kochanka. Dolly i Otto napawają się swoim szczęściem pod bokiem nieświadomego męża kolejne pięć lat.

 

W tym czasie stan Freda pogarsza się. Pije coraz więcej i częściej, a pijany wszczyna awantury z żoną. Otto nie może ich słuchać, zachowując zimną krew. Wreszcie 22 sierpnia 1922 roku, zaalarmowany odgłosami wyjątkowo głośnej bójki, jaka wywiązała się między małżonkami, w obawie o życie Dolly opuszcza swoją kryjówkę, zabiera po drodze rewolwer Freda (Dolly pokazała mu kiedyś, gdzie się znajduje), zbiega do salonu i niewiele myśląc, oddaje w stronę Oesterreicha dwa celne strzały. Teraz pozostaje ustalić wspólną wersję wydarzeń: Otto zamknie ukochaną w szafie, schowa broń, zegarek i trochę biżuterii, a Dolly zacznie krzyczeć i powie, że nastąpiło włamanie.

 

Dolly chce wpaść

 

Policja przyjmuje tę historyjkę bez najmniejszych podejrzeń. Do czasu, gdy zachęcona swoją bezkarnością pani Oesterreich zaczyna popełniać coraz większe głupstwa. Początkowo wydaje się, że ziściły się marzenia kochanków. Dolly zostaje wdową, dziedziczy miliony męża i kupuje sobie nowy dom – z ogromnym strychem. Bo choć ona i Otto nie muszą się już ukrywać, nie ulega wątpliwości, że to Dolly wciąż rządzi w tym związku, a chłopak robi, co kochanka mu rozkaże. Nadal więc mieszka na strychu, a Dolly zaczyna umawiać się z własnym prawnikiem, Hermanem Shapiro.

 

- Byłem jej seksualnym więźniem – powie kilka lat później Sanhuber podczas procesu sądowego – Więziła mnie moja miłość do niej.

 

Być może wiedziona lekkomyślnością, a być może psychologicznym mechanizmem, który sprawia, że notoryczni przestępcy i niewierni partnerzy pragną zostać wreszcie przyłapani, ofiarowuje nowemu przyjacielowi zegarek, który „skradziono” jej zamordowanemu mężowi podczas napadu. Jeszcze inny kochanek, Roy Klumb, w trakcie jednej ze schadzek w nowej posiadłości Dolly, odkrywa broń, z której zabito Oesterreicha. Dolly zostaje aresztowana. Na krótko, bo policja nie potrafi wytłumaczyć, jak mogła sama zamknąć się w szafie. Dolly udaje się przekonać śledczych oraz Shapiro, że zarówno zegarek męża jak i broń znalazła przypadkiem podczas przeprowadzki. Z braku dowodów zostaje uwolniona.

 

Czy w tym momencie swojego życia jest zdziwiona, czy znudzona naiwnością mężczyzn, z którymi miała do czynienia: nieżyjącego męża, Otto Sanhubera, Hermana Shapiro, a nawet prokuratora, który nie był w stanie rozwikłać tej zagadki? Czy napawa się władzą, jaką ma nad nimi? Chce sprawdzić, jak daleko jeszcze może się posunąć? Trudno uwierzyć, że kieruje nią tylko nierozwaga, gdy pewnego dnia prosi Hermana Shapiro, by zaniósł jedzenie jej… mieszkającemu na strychu „przyrodniemu bratu”.

 

Ten ostatni nie wszczyna awantury na widok nowego kochanka Dolly, który pojawia się z tacą w jego drzwiach. Jest wręcz szczęśliwy. Shapiro to pierwsza od ponad 10 lat osoba poza Dolly, z którą może porozmawiać. Okazję skrzętnie wykorzystuje. Opowiada prawnikowi ze szczegółami historię swojego romansu z panią Oesterreich. Ale Shapiro nie chce się z nim solidaryzować. Wściekły i zszokowany wyrzuca Sanhubera z domu.

 

 

 

Nawet to wydarzenie nie od razu pakuje Dolly w kłopoty, Shapiro bowiem ani myśli o rozstaniu. I pewnie jej sekret nigdy nie trafiłby na pierwsze strony gazet, gdyby nie to, że w 1930 roku decyduje się w końcu sama porzucić prawnika, prawdopodobnie całkowicie już znużona jego naiwnością i uległością. Potraktowany jak poprzednicy Shapiro, w odwecie udaje się na policję i oddaje w ich ręce klucz do zagadki, nad którą głowią się od ośmiu lat: osobą, która zamknęła Dolly w szafie i zastrzeliła Freda Oesterreicha, jest przetrzymywany przez dekadę na strychu Oesterreichów, Otto Sanhuber.

 

Wkrótce para dawnych kochanków staje się amerykańską sensacją. Gazety rozpisują się o ich romansie, nie szczędząc chwytliwych tytułów i smaczków, godnych pulpowych historii, którymi tak fascynował się Sanhuber. Teraz sam staje się ich bohaterem, otrzymuje nawet przydomek „człowiek-nietoperz” (prasa pisze o nim „Bat Man”, postać znanego nam dziś superbohatera, Batmana, powstanie dopiero w 1939 roku). Jednak choć Otto chce siebie widzieć jako nieszczęśliwego, romantycznego kochanka i tak przedstawia się w trakcie procesu, opinia publiczna widzi w nim tylko dewianta z perwersyjną skłonnością do uległości. Sędzia skazuje go na siedem lat więzienia.

 

Dolly jak zwykle wszystko uchodzi płazem. Zostaje uniewinniona i choć jest bohaterką słynnej na cały kraj afery seksualnej, szybko znajduje nowego męża, który trwa przy niej przez kolejne 30 lat aż do jej śmierci w 1961 roku. Czy w tym czasie pozostaje mu wierna? Tę tajemnicę zabiera ze sobą do grobu.

 

 

Artykuł z wp.