Samotność! Na co się godzimy ze strachu przed nią?

[PanHydraulik 719]

Ktoś tu zamknął temat jednym ruchem

Przynajmniej "dzieciatym"

[kref 12]

żyjemy w sieci oczekiwań .....

 

poznajemy fenomen wrażenia ....nie poznajemy istoty siebie ..........

 

stale jesteśmy samotni mimo że nie sami .....

 

a jednak .......... 

 

samotność nie jest taka zła jeśli umiemy coś wynieść z nauki jaką niesie .....sama w sobie

 

bo oto ..............( ) .............

 

 

"miecze zwycięstwa...wykuwa się w samotności"

[Menczi 2 378]

Ja nie umiałbym żyć samotnie, nawet w pracy źle się czuję kiedy muszę spędzić dzień w biurze sam.

Na co godzimy się ze strachu przed samotnością - myślę że na wiele. Życie to sztuka kompromisu i zdarza się że wchodzimy w związki mimo pewnych zgrzytów z nadzieją, że wszystko się dotrze kiedy damy sobie czas na dopasowanie, gorzej kiedy to dopasowanie nie przychodzi dłuższy czas (albo wcale), a my pozostajemy w toksycznej zależności która zżera nas od środka (spokojnie Alicja - tak tylko teoretyzuję ).

Ale ja wierzę w ludzi i w te kompromisy, tylko potrzeba chęci z obu stron. I znowu wierz,ę że szczera rozmowa i powiedzenie sobie na wzajem co jest nie tak będzie prowadziło do rozwiązania - kompromisu.

Jeśli chodzi o Żmijkę - jeśli to naprawdę fajny facet (w jej mniemaniu) to czemu nie spróbować z nim pogadać na ten temat - poszukać kompromisu (tylko świnia się nie zmienia).

[odyseusz 1 272]

Stała obecność innych ludzi może być równie przerażająca co ich całkowity brak. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym spędzać z kimś każdy dzień. I to niezależnie od stopnia zażyłości. Zwariowałbym, dusiłbym się, zrobiłbym się po pewnym czasie rozdrażniony. Bardzo dobrze znoszę samotność. Czy raczej osamotnienie. Nie jest to złe, nie boję się - potrafiłbym tak żyć miesiącami. Nie nudzę się we własnym towarzystwie - zawsze mam o czym pomyśleć, co zrobić. W dodatku samotność zapewnia sterylne warunki, bez wpływów zewnętrznych, w których własne ja może się rozwijać bez zakłóceń. Mówią, że poznasz się najlepiej poprzez bycie wśród ludzi. Ja uważam, że to niekoniecznie. Można lepiej poznać się poprzez odizolowanie i refleksję.

 

Ale że istnieją powinności wobec innych, to i samotność trzeba sobie dozować niczym słodki delikates

[Lemoondzik 1 842]

 

choć się duszą, że nie są szczęśliwi, to tkwią, bo to lepsze niż samotność.

A mnie się wydaje, że często to nie lęk przed samotnością, a lęk przed zmianą. Nie wiadomo czego można się spodziewać po rozstaniu, szczególnie w sytuacji, kiedy związek trwa wiele lat, wrósł w całe otoczenie. Bo przecież wspólni znajomi, moja rodzina tak Go (Ją) lubi, bo jakieś wspólne plany i zapewne miłe wspomnienia - mimo wszystko. A co będzie jak powiem dość? Jak On (Ona) się zachowa? Przecież w furii jest zdolny(a) do wszystkiego? A co powiedzą przyjaciele? Nie odrzucą mnie? Bo, że pomyślą, że to moja wina to oczywiste. A co z rodziną? Nie przylepi mi łaty? Nie usłyszę - jak mogłeś(aś) tak zrobić? Czy razem ze zmianą Partnera nie będę musiał(a) zmienić wszystkiego w swoim życiu? A czy ktokolwiek mnie jeszcze pokocha? Czy ja się do tego nadaję? Przecież tak było pięknie na początku więc musiałem(am) coś spieprzyć? 

 

Dobra bo wyjdzie, że znów coś tam bełkoczę o rozterkach. Ale te pytania nie są wydumane. To obserwacja innych par i wyłowione spomiędzy dwuznaczności wnioski, bo mało kto potrafi się do tego przyznać wprost. A ludzie potrafią się w związkach katować psychicznie i po pewnym czasie obojętność jest reakcją obronną. Więc po co się starać? - żeby znów się rozczarować? A po co rzucać się w nieznane? - żeby znów się okazało, że wszyscy oni to świnie? Lepiej trwać w letargu - przynajmniej wiadomo czego się można spodziewać.  

[Pańcioipani.✩ 5 401]

Pańcio: na co się godzimy w strachu przed samotnością? Na nudę życia codziennego, przyzwyczajeń i strachu co będzie dalej. Jedne pary się rozstają a inne nie. Jeśli się dusimy w związku to należałoby zrobić sobie bilans zysków i strat. Może się okazać że się dusimy ale nie możemy jednak żyć bez tej osoby taki paradoks. Życie to sztuka kompromisu pisana przez nas samych, ilu ludzi tyle książek i jeszcze więcej niedokończonych rozdziałów.

[misiek_13 9]

w każdej decyzji jaką się podejmuje w życiu codziennym  są i plusy i minusy   ale to już zapewne wiecie   

[Raskolnikov 65]

Podpisuję się obiema rękami pod wypowiedzią Odyseusza.

[Jans✩ 5 320]

Znam wiele przypadków znajomych, (ba!, kiedyś sama nawet wieeeele lat temu byłam w takim związku) że choć się duszą, że nie są szczęśliwi, to tkwią, bo to lepsze niż samotność. Jakie są Wasze spostrzeżenia?

 

 

A moze dobrze by bylo dokladniej sprecyzowac co to takiego "duszenie sie w zwiazku " lub bycie "szczesliwym" lub "samotnym" . Albo dlaczego samotnosc jest z zalozenia i dla kogo zla ?

Dyskusja byla by wtedy zapewne bardziej merytoryczna a nie tylko ogolnikowa o filozofii lub popularnych znaczeniach tych pojec ?

 

W poznaniu filozoficznym samotnosc to przeciez cos naturalnego zas altruizm odwzajemniony wprowadza inne spojrzenie na pojecie samotnosci.

Dlatego trzeba zawezyc te pojecia i pochylic sie nad nimi bo sa bardzo interesujace.

[Zouza® 29 620]

 

A moze dobrze by bylo dokladniej sprecyzowac co to takiego "duszenie sie w zwiazku " lub bycie "szczesliwym" lub "samotnym" . Albo dlaczego samotnosc jest z zalozenia i dla kogo zla ? Dyskusja byla by wtedy zapewne bardziej merytoryczna a nie tylko ogolnikowa o filozofii lub popularnych znaczeniach tych pojec ?  

 

 

Ale ja celowo nie chciałam doprecyzować. Przecież dla każdego z nas to może być coś innego, dlaczego więc miałabym narzucać mój sposób myślenia o temacie?