'Niczym młody bóg drżałem w swej cielesnej powłoce...'

[arsize_one✩ 558]

[…] Drzwi do łazien­ki były lek­ko uchy­lone. Chwy­ciła je­go dłoń i niczym górski po­tok prze­cisnęli się przez niewielką szcze­linę, z której wy­padała stru­ga przyćmione­go światła. Gdy przek­roczy­li próg, kil­ka bla­dawych płomieni roz­poczęło swój ta­niec, kołysząc się w rytm ich przyśpie­szo­nych od­dechów. Za­wis­tnym wzro­kiem spoglądały, jak je­go drżące dłonie opa­dają bezład­nie wzdłuż jej bioder. Tej no­cy diabeł wręczył im bi­let w jedną stronę, wiedząc, iż jej ja­deito­we oczy w końcu pop­ro­wadzą ich ser­ca ku nie­czys­tości... Przyb­liżył roz­grza­ne us­ta ku kruchut­kiej szyi, kar­miąc się nią bez­wstyd­nie. De­likat­nie roz­chy­lając war­gi, musnął prze­nik­li­wie jej gładką skórę. Poczuła, jak ty­siące igiełek prze­bija naskórek, przy­jem­nie wgry­zając się w oświet­lo­ne blas­kiem świec ciało... Zmysłowy i os­try niczym brzyt­wa tan­cerz roz­pa­lał par­kiet pod sobą, roz­koszując się piżmem jej is­tnienia. Każda se­kun­da była jak uderze­nie mor­skiej fa­li o pia­szczys­ty brzeg. Z każdym ko­lej­nym po­całun­kiem nieustępli­wa wo­da pochłaniała co­raz większą cząstkę jej świado­mości... Głod­ne i niena­syco­ne us­ta prze­nikały jej jes­tes­two na wskroś. W wichrze słod­kich głosów niena­syco­nej roz­koszy dwoj­ga ciał ich do­tychcza­sowe oba­wy stały się niczym. To już nie była niewin­ność ka­lająca na­miętność. Is­kra wznieciła pożar praw­dzi­wego pożąda­nia... 
 
Ty­siące po­kus za­wiro­wało przed ich oczy­ma. Księżyc pob­ladł z zaz­drości, wpat­rując się w niecodzien­ny spek­takl dwoj­ga kochanków no­cy. Sub­telny do­tyk wyz­wo­lił w nich wol­ność, z której zrodził się praw­dzi­wy de­mon. De­likat­nie, ni­by mo­tyl opa­dający z wol­na na kwiatek, wsunął rękę pod jej bluzkę, kon­ty­nuując roz­kosz swej ukocha­nej. Związał jej fan­tazje ze swoją obec­nością, nie py­tając na­wet o poz­wo­lenie. Opuszka­mi palców zaczął kreślić wzo­ry na jej gład­kiej skórze, jak­by chciał, aby od­gadła je­go nies­po­koj­ne myśli... W przyoz­do­bionym od­decha­mi lus­trze kołysały się tyl­ko ich od­bi­cia, uk­ry­te w mro­kach ciem­ności, drwiącej z kil­ku za­palo­nych świe­czek. Czerń niczym omen – przy­niosła im zgubę…

W końcu zaczął wpla­tać jedną z rąk w jej jed­wa­biście gład­kie włosy. Odsłonił ucho i głosem pełnym pie­szczo­ty rzekł :
- Bądź niep­rzy­tom­nie szczęśli­wa...
Od­po­wie­działo mu tyl­ko głębo­kie wes­tchnięcie, będące zap­rosze­niem do wspólnych mis­te­riów. Nie pro­tes­to­wała. Wie­działa, że la­da chwi­la ko­lej­ny kon­takt z je­go us­ta­mi, uciszy jej błagal­ne myśli o więcej... Wszys­tko co ro­bił, od­ciskało na jej psychi­ce trwały śla­dy. Niczym nożem zos­ta­wiał na jej skórze piętno roz­koszy. Wy­ciągnął w jej stronę swo­je śmier­telne prag­nienie, chcąc oszu­kać pus­tkę, ja­ka du­siła je­go gorące ser­ce…

Bez­wstyd­nie spoj­rzała w je­go mglis­te oczy, poz­wa­lając, aby ko­lej­ne ub­ra­nia bez­sze­les­tnie opadły w dół... By je­go dłoń osunęła się z ko­lej­ne­go zbocza, kreśląc ty­siące niepow­tarzal­nych szlaków...Kar­miąc swo­je zmysły, po­woli wy­rywa­liśmy się z klat­ki człowie­czeństwa. Budził się w nas zwierzęcy in­styn­kt... 
 
Za­nurze­ni w błogiej nieświado­mości, stra­ciliśmy poczu­cie cza­su. Jej blis­kość miała utu­lić do snu sprag­nione stru­ny, dźwięczące gdzieś z wnętrza duszy… Połącze­ni w swym ak­cie zat­ra­cenia, spi­jaliśmy po­woli am­brozję człowie­czeństwa... Mglis­ta zasłona la­da chwi­la miała przysłonić drżące z roz­koszy ciało. Każdy ruch, po­całunek czy do­tyk kreował na naszych oczach nową rzeczy­wis­tość. Bez żalu mor­do­waliśmy swoją przeszłość, zachłan­nie spoglądając na włas­ne od­bi­cia w lus­trze... 
 
Mówią, że miłość pro­wadzi do zniewo­lenia. Tym ra­zem nie było inaczej. Do­cis­ka­liśmy łańcuchy i sku­liśmy nasze lo­dowa­te ser­ca w kaj­danki, ska­zując je na miłos­ne ig­rzys­ka. Tej no­cy stra­ciłem kon­trolę... Zdro­wy rozsądek i opa­nowa­nie stra­wił ogień na­miętności. Zgliszcza, które za sobą po­zos­ta­wił, nie były w sta­nie op­rzeć się tej po­kusie... 
Roz­sy­paliśmy się jak kruche szkło…

Wszys­tkie do­tychcza­sowe sny zos­tały bru­tal­nie zmiażdżone przez rzeczy­wis­tość. Trze­pocąc swy­mi bla­dymi skrzydłami, wciąż łaknęła mo­jej blis­kości… Cisza za­mieniła się w ogłuszający hałas. Od­dech stał się już tyl­ko ry­tuałem, ja­ki był ko­nie­czny pod­czas nasze­go in­tymne­go tańca. Obiet­ni­ca nieba pchnęła nas z pow­ro­tem do piekła… Na­gich i niena­syco­nych. Żądnych poz­na­nia ta­jem­ni­cy za­kaza­nego owo­cu. Gdzie był wte­dy Bóg? Cóż… myślę, że mógł tyl­ko pat­rzeć, jak prężąc się z roz­koszy, drwi­liśmy z je­go przy­kazań…

Roz­negliżowa­na córa no­cy oplątała mnie no­gami niczym bluszcz, niemalże krzycząc z roz­koszy, gdy opa­dałem na nią z całym im­pe­tem… Jak w tran­sie zdar­liśmy z siebie resztki ma­teriału otu­lające­go ciała i od­da­liśmy się pie­szczo­tom. Niczym młody bóg drżałem w swej cieles­nej powłoce, prze­mawiając do najgłębszej części te­go, czym nap­rawdę była… Wspólnie spad­liśmy w bez­denną ot­chłań za­pom­nienia… Zraszając noc mgiełką zat­ra­cenia… Upa­jając się do niep­rzy­tom­ności nek­ta­rem szczęścia.

[...]

Niep­rzy­tom­ne us­ta niem­ra­wo wyszep­tały słod­kie podzięko­wanie. Bez­silnie opad­liśmy na łóżko drżące od naszych spoj­rzeń.
- Śpij, Aniele, być może sen uchro­ni Cię przed moim złem... – rzekłem.

De­likat­nie osunęła się w mo­je ra­miona, by po chwi­li zasnąć z uśmie­chem wy­malo­wanym na twarzy...[...]

[Widar✩ 2 745]

Pieknie napisane

[intel 193]

bardzo kwiecisty język.